Festiwal Kultur Ginących w Zakrzowie

Łęczna, rozpoznawalna dzisiaj jako miasto górnicze, przed wiekami znana była z międzynarodowych jarmarków bydłem i końmi.

Jarmarki stwarzały możliwości stałych kontaktów z ludźmi różnych wyznań i narodowości oraz wpływały na wykształcenie się wśród mieszczan łęczyńskich zasad tolerancji wyznaniowej i narodowościowej.

Od XVI wieku znaczącą i wpływową grupą mieszkańców Łęcznej byli Żydzi, którzy od 1648 roku mieli tu murowaną synagogę i inne publiczne budowle. Mieszkańcy wyznania mojżeszowego w XVIII wieku stanowili 1/3 mieszkańców Łęcznej, na początku XIX wieku 40% zaś w latach 1830-1864 od 60 do 70% ogółu mieszkańców miasta, a więc wyraźnie przeważali nad chrześcijanami. Żydzi byli właścicielami większości domów i sklepów w rynkach. Przeważali także wśród rzemieślników - szewców, krawców, a szczególnie piekarzy i rzeźników. Oni także uzyskali od dziedziców przywileje na dzierżawę dochodów z propinacji i opłat jarmarcznych. W drugiej połowie XVIII wieku nawet taką profesję jak sprzedaż mioteł zabezpieczyli dla siebie. W jednej z ksiąg miejskich zachował się interesujący dokument, w którym starozakonny Szapsa Mendetowicz ma zastrzeżone prawo pierwszeństwa „po mieście mioteł noszenia", a prawo to nabył za sumę złp. 100.

Znacznie mniejszą grupą wyznaniową byli mieszkańcy obrządku greko-katolickiego, a świątynia obrządku wschodniego od XVI wieku stanowiła stały element krajobrazu kulturowego miasta. Z czasem wśród ludności chrześcijańskiej następowała stopniowa polonizacja unitów i w 1803 r. było już tylko 46 osób obrządku greko-katolickiego.
W latach 1827-31 parafia obrządku wschodniosłowiańskiego została zlikwidowana, a drewniana cerkiew unicka popadła w całkowitą ruinę i musiano ją rozebrać. Nowej cerkwi już w Łęcznej nie wybudowano.