Dzwonnica

Wzniesiona po 1781 a przed 1805 rokiem, z cegły, na planie czworoboku, w stylu późnego baroku. Posadowiona na wysokim cokole, dwukondygnacjowa. Naroża budynku zaokrąglone, ujęte potrójnymi pilastrami, ściany z wydłużonymi płycinami, zwieńczone gzymsem wyłamanym na osiach ku górze, z okulusami. W dolnej kondygnacji niewielkie otwory okienne, w górnej dzwonowe, znacznie wydłużone, zamknięte półkoliście. Dach namiotowy kryty blachą, zwieńczony krzyżem. Dzwonnica remontowana w latach: 1827, 1858. Drobne reperacje w latach następnych. W 1991 roku zmieniono pokrycie dachu na blachę miedzianą.

W 1805 roku wyposażona była w cztery dzwony, w 1829 roku było ich trzy. W czasie I wojny światowej pozbawiona dzwonów przez Rosjan. W 1925 roku, staraniem księdza proboszcza Wacława Krasuskiego, zakupione zostały trzy, w tonacji, G, C, E. W czasie II wojny światowej zagarnął je okupant niemiecki. Wyposażona w trzy nowe dzwony dopiero w 1959 roku, czwarty przybył w siedem lat później, zakupiony przez księdza proboszcza Szczepanika.